பஸ் பயணமும் அல்ப ஸங்க்யையும்
எனக்கு பஸ் பயணம் என்றாலே கொஞ்சம் பிரச்னை தான். அகத்தியர், விபீஷணன், இராவணனுக்குக் கூட, இதே பிரச்னை தான் என்று கேள்விப் பட்டிருக்கிறேன். அல்ப விஷயம் தான்: அல்ப ஸ்ங்க்யை தான். நானும் என்னென்னவோ செய்து பார்த்து விட்டேன்: கிளம்புவதற்கு 3 மணி முன்ன்தாக இருந்து, ஸ்டிரிக்டாக, திரவ பதார்த்தங்களுக்கு, நோ, நோ! எனக்கு நானே ஸெல்ஃப் ஹிப்நாடைஸ் பண்ணிக் கொள்வேன்: “உன்னால் முடியும் தம்பி! எல்லாம், உன் மனதில் தான் இருக்கிறது!” ம்ஹும், பிரயோஜனமே, கிடையாது! (அப்புறம் தான் தெரிந்தது, ‘அது’ மனதில் இல்லை – வேறெங்கோ இருந்தது.)
முன்பெல்லாம், பஸ் பயணம் என்றால், நிறைய, ஒரு ரூபாய் நாணயங்களைத் தேடி எடுத்துக் கொள்வேன். ஆனால், இப்போதெல்லாம், நிறைய இடங்களில், இலவசமாக்கி விட்டார்கள். ‘இரண்டு’க்குத் தான் மதிப்பாம்; ‘ஒன்’றைப் பற்றி, லட்சியம் செய்வதில்லை. சில சமயங்களில், எங்கேயோ வசதியே இல்லாத இடத்தில், பஸ்ஸை நிறுத்துவார்கள்; ஒரு சின்னப் பையன், பஸ்ஸில் ஏறி வந்து, குரல் கொடுப்பான்: (ஆமாம், சைல்ட் லேபர் பிரச்னை கிடையாதோ?) “சார், பஸ் ஒரு பத்து நிமிஷம் நிற்கும்; காபி, டி சாப்பிடறவங்கள் எல்லாம், இறங்கி சாப்பிடலாம்!”. நிறையப் பேர் கண்டிப்பாக, இறங்குவோம். ஆனால், பாதிப் பேர்தான், உள் நோக்கிச் செல்லும் திரவத்திற்காக. மீதிப் பேருக்கு, திரவத்தின் திசையே வேறு. வயல் வெளி, மரமடி என்று இருந்தால், ஓ.கே. இல்லையென்றால், சுவரோரம் தான்; வீட்டுச் சுவரோ, அலுவலகச் சுவரோ, கவலை கிடையாது. ஒரு மனிதனின், நாணயம், இந்த மாதிரிப் பயணங்களில் அவன் எங்கே ‘போகிறா’ன் என்பதைப் பொறுத்துத் தீர்மானிக்கலாம் என்று நான் நினைப்பதுண்டு.
சமீபத்தில், வேறு வழியில்லாமல், ராஜபாளையம், பஸ்ஸில் போகும் படி ஆகி விட்டது. வழியில், “சார், பஸ் ஒரு பத்து நிமிஷம் .....’ சப்தம் கேட்டு, திடும்மென தூக்கம் கலைந்து, தேவை இருக்கிறதா, இல்லையா என்று கூட நினைத்துப் பார்க்காமல், மளமளவென்று இறங்கிப் போய்ப் பார்த்தால், முதுகுகளுக்குப் பின்னால் தெரிந்த சுவற்றிற்குப் பின்னால் – ஆ...ஹா.....ஒரு பள்ளிக்கூடம் அல்லவா தெரிகிறது. பொங்கி வரும் காவேரிக்கு அணை போட்டது போல் ஆகி விட்டது. வருத்தததுடன், வேறு ஏதாவது இடம் இருக்கிறதா என்று பார்த்த போது, சுவற்றில், சில திருக்குறள் எழுதியிருந்தது தெரிந்தது. முதுகுகளைத் தாண்டிப் பார்க்கையில், தெரிந்த குறள்:
துப்பார்க்குத் துப்பாக்கி துப்பாய துப்பார்க்குத்
துப்பாய தூஉம் மழை.
முன்பெல்லாம், பஸ் பயணம் என்றால், நிறைய, ஒரு ரூபாய் நாணயங்களைத் தேடி எடுத்துக் கொள்வேன். ஆனால், இப்போதெல்லாம், நிறைய இடங்களில், இலவசமாக்கி விட்டார்கள். ‘இரண்டு’க்குத் தான் மதிப்பாம்; ‘ஒன்’றைப் பற்றி, லட்சியம் செய்வதில்லை. சில சமயங்களில், எங்கேயோ வசதியே இல்லாத இடத்தில், பஸ்ஸை நிறுத்துவார்கள்; ஒரு சின்னப் பையன், பஸ்ஸில் ஏறி வந்து, குரல் கொடுப்பான்: (ஆமாம், சைல்ட் லேபர் பிரச்னை கிடையாதோ?) “சார், பஸ் ஒரு பத்து நிமிஷம் நிற்கும்; காபி, டி சாப்பிடறவங்கள் எல்லாம், இறங்கி சாப்பிடலாம்!”. நிறையப் பேர் கண்டிப்பாக, இறங்குவோம். ஆனால், பாதிப் பேர்தான், உள் நோக்கிச் செல்லும் திரவத்திற்காக. மீதிப் பேருக்கு, திரவத்தின் திசையே வேறு. வயல் வெளி, மரமடி என்று இருந்தால், ஓ.கே. இல்லையென்றால், சுவரோரம் தான்; வீட்டுச் சுவரோ, அலுவலகச் சுவரோ, கவலை கிடையாது. ஒரு மனிதனின், நாணயம், இந்த மாதிரிப் பயணங்களில் அவன் எங்கே ‘போகிறா’ன் என்பதைப் பொறுத்துத் தீர்மானிக்கலாம் என்று நான் நினைப்பதுண்டு.
சமீபத்தில், வேறு வழியில்லாமல், ராஜபாளையம், பஸ்ஸில் போகும் படி ஆகி விட்டது. வழியில், “சார், பஸ் ஒரு பத்து நிமிஷம் .....’ சப்தம் கேட்டு, திடும்மென தூக்கம் கலைந்து, தேவை இருக்கிறதா, இல்லையா என்று கூட நினைத்துப் பார்க்காமல், மளமளவென்று இறங்கிப் போய்ப் பார்த்தால், முதுகுகளுக்குப் பின்னால் தெரிந்த சுவற்றிற்குப் பின்னால் – ஆ...ஹா.....ஒரு பள்ளிக்கூடம் அல்லவா தெரிகிறது. பொங்கி வரும் காவேரிக்கு அணை போட்டது போல் ஆகி விட்டது. வருத்தததுடன், வேறு ஏதாவது இடம் இருக்கிறதா என்று பார்த்த போது, சுவற்றில், சில திருக்குறள் எழுதியிருந்தது தெரிந்தது. முதுகுகளைத் தாண்டிப் பார்க்கையில், தெரிந்த குறள்:
துப்பார்க்குத் துப்பாக்கி துப்பாய துப்பார்க்குத்
துப்பாய தூஉம் மழை.
posted by Seshadri Sundararajan at 8:40 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home